A glance at the single photo winners of the sports category at World Press Photo reveals that stunning photos taken by professionals with high-tech cameras and lenses are no longer seen. Photos that absorb the attention of the audience at the first glance based on their perfect framing, composition, and technique but lose their first impression rapidly since both the public mind and elite mind have been fed up with such photos. It seems that emerging high–tech imaging equipment like robots marks the end of the action photography era.
Now it seems rational that why Thomas Borberg, with a 15-year experience of teaching at the Danish School of Media and Journalism, has been selected as the Sports editor at World Press Photo.
Emphasizing sports documentaries, the World Press Photo Foundation has blocked the way for stunning action photos and encouraged us to look at the second layer. Layers at which Rugby players are being steamed, hundreds of portraits in Royal Football photo are seen, and participants lost their way in the desert at Marathon competition.
A glance at stories also reveals that the jury, according to the World Press Photo policies of the past few years, is looking for stories which take us beyond the sport level and to the Cultural-Social anomalies (Kid Jockeys), peace and war (Peace Football Club), traditionalism of young generation (The Boys and the Bulls) in order to keep documentary photography alive.
Having in mind that the number of photos being taken each second at the present time equals the total number of photos produced in the 19th century, and visual overloading of the 21st-century audience (who in turn is a part of this massive production), and also commercialization of sports, fostering such a deep vision toward the aforementioned areas in sports.
There is a saying in sports feature photography:
The subjects of sports feature photography are everywhere, it is just enough to decide and do.
با نگاهی به عکس‌های برتربخش تک عکس ورزشی جایزه ورلد پرس فوتو، اثری از عکس‌های خوش رنگ و لعاب عکاسان مطرح این حوزه که با دوربین‌ها و لنزهای فوق حرفه‌ای ثبت شده‌اند را نمی‌بینید. عکس‌هایی که با تکیه بر تکنیک، زوایای خاص و ترکیب زیبا توجه هر بیننده‌ای را در پلان اول جذب خود می‌کند، ولی زود اثرش رنگ می‌بازد؛ چون فارغ از ذهن مخاطب عام، اذهان خاص هم از این‌گونه تصاویر اشباع است که می‌توان ورود تکنولوژی فوق حرفه‌ای همچون ربات‌ها و سهولت در عکس‌برداری ورزشی را پایان دوره عکاسی ورزشی اکشن قلمداد کرد. به همین خاطر انتخاب توماس بوربرگ -معلمی که سابقه ۱۵ سال تدریس عکاسی خبری در مدرسه فتوژورنالیسم دانمارک را دارد- به‌عنوان مدیر بخش ورزشی بی‌دلیل نیست. بنیاد ورلدپرس فوتو با تکیه بر مستند ورزشی، امسال راه تمامی عکس‌های مجذوب‌کننده اکشن را بست و ما را وادار به جستجوی عکس‌ها در پلان دوم می‌کند. پلانی که در آن بازیکنان راگبی بُخور داده می‌شوند، هزاران پرتره در عکس فوتبال سلطنتی دیده می‌شود و وسعت صحرایی که ورزشکاران دو ماراتن در آن گم شده‌اند.
با نگاهی به بخش مجموعه عکس نیز در می‌یابیم که داوران بر اساس سیاست‌های چند دوره قبل بنیاد ورلدپرس فوتو به دنبال مجموعه عکس‌هایی هستند که فارغ از پلان ورزش، ما را با ناهنجاری‌های اجتماعی – فرهنگی (مجموعه کودکان اسب‌سوار) صلح‌طلبی در کنار جنگ‌زدگی (مجموعه باشگاه فوتبال صلح) و سنت زدگی نسل جوان (مجموعه پسران و گاوهای نر) مواجه می‌کند تا بتواند رسالت عکاسی مستند را زنده نگه دارد.
با توجه به میزان تولید عکس در هر ثانیه در عصر حاضر که به اندازه کل تصاویر تولیدی قرن نوزدهم است و اشباع تصویری مخاطبین قرن بیست و یکم (که خود دستی بر آتش دارند) و همچنین عرصه ورزشی که امروزه تبدیل به یک بازار بزرگ تجاری شده است، وجود چنین نگاهی عمیق به عرصه‌های مختلف درگیر شده در ورزش الزامی است.
جمله‌ای در بخش مستند ورزشی (sports feature) است که می‌گوید: سوژه‌های عکس مستند ورزشی همه‌جا هست. کافی است بخواهید و شروع کنید.